شما که توقع ندارید که خلافکاران و سارقان، به خصوص هکرها و دزدان اطلاعات، در مقابل چنین شیوه های امنیتی قوی ای سر تعظیم فرود آورند و دست از کار بکشند. البته همیشه برای هر دردی یک درمانی است و جوینده یابنده!

یکی از روشهای تشخیص هویت که نسبتاً راحت فریب می خورد، تشخیص چهره است.
سیستم تشخیص هویت از روی چهره، تمامی صورت فرد را اسکن کرده و بخش های از آن را به عنوان کد انحصاری فرد انتخاب و ذخیره می کند. جاعل ها از چند روش استفاده می کنند، یکی استفاده از یک عکس در ابعاد واقعی از صورت فردی است که اجازه دسترسی دارد. آرایش چهره هم می تواند یکی از این روش ها باشد. به عکس زیر نگاه کنید!

دفعه بعدی که فردی را با چنین آرایشی که دست بازیگران تئاتر را از پشت بسته در خیابان دیدید، زیاد تعجب نکنید و یا شروع به مسخره کردن او نکنید. چون ممکن است وی عضو باند تبهکار باشد، که برای دور زدن سیستم امنیتی تشخیص چهره بانک، اداره یا یک مرکز تجاری از چنین آرایش نامتقارن و مضحکی استفاده کرده باشد. خلاصه حواس تان به عواقب خنده و شوخی های تان باشد!

البته فکر نکنید کلاه گذاشتن سر سیستم های تشخیص چهره کار آسانی است، زیرا این برنامه ها از الگوریتم های نیرومند متعددی برای تشخیص افراد استفاده می کنند. در الگوریتم ویولا-جونز، برنامه روابط فضایی بین برخی مناطق خاص تصویر گرفته شده از صورت فرد را مورد بررسی قرار می دهد. بعد از آن، هر بار برای شناخت فرد در چهره اش به دنبال این روابط و مناطق می گردد و آن را تطبیق می دهد.

اکثر چهره ها معمولا قسمت تیره ای در بالای چشم ها دارند، در صورتی که استخوان گونه و برآمدگی بینی روشن تر دیده می شود. هنگامی که الگوریتم به تعداد کافی از این جزئیات را تشخیص داد و ثبت کرد، آنگاه مطمئن می شود چیزی که در روبرویش قرار گرفته صورت یک انسان است. آنگاه به مقایسه خصوصیات این صورت با بانک اطلاعاتی اش می پردازد تا فرد را شناسایی کند. این روش معمولا قدرت تشخیص موثری دارد و حتی اگر صورت فرد در زاویه درستی جلو دوربین قرار نگرفته باشد، اگر بدون پوشش باشد، به راحتی شناسایی می شود.

 البته علیرغم کارآمدی این سیستم تشخیص، می توان با آرایش چهره و تغییر در کنتراست بخش هایی از چهره که اسکن می شوند، آن را فریب داد. آدام هاروی، دانشجوی دانشگاه نیویورک کشف کرده که با اجرای برخی طرح های تیره در اطراف چشم ها و روی گونه می توان به خوبی این کار را انجام داد. زیرا این روش تقارن تیرگی و روشنی صورت را به هم زده و باعث می شود که چهره درهم و مغشوش به نظر برسد.

همانطور که رویکرد و تحقیقات آدام هاروی بدون عیب و ایراد نیستند، به همان میزان هم سیستم های امنیتی تشخیص چهره می‌توانند ناقص و تا حدی غیر قابل اعتماد باشند.
اگر به این تئوری علاقه مند شده اید و می خواهید کمی بیشتر درباره آن بدانید و یا اینکه آن را عملی کنید! بهتر است سری به پایان نامه آقای هاروی بزنید تا همه چیز دستگیرتان شود!